Πάει ο πρώτος ημιτελικός χθες με την Πάφο και δυστυχώς η ομάδα μας έχασε με 2-1.  Άδικα?  Ίσως. Δεν διεκδικήσαμε όμως κάτι περισσότερο.

Όχι. Αυτό δεν είναι κριτική προς τον προπονητή, ούτε προς τους παίχτες.  Ο μεν προπονητής είχε ένα πλάνο στο μυαλό του, προφανώς να μην χάσει στην Πάφο, για να έρθει στη Λεμεσό και να τα δώσει όλα.  Εντάξει, αυτό δεν θα το κρίνουμε. 

Οι ποδοσφαιριστές από την άλλη προσπάθησαν.  Σίγουρα δεν είχαν την ηρεμία, αντίθετα ήταν όλοι στην τσίτα.  Αυτό είναι και καλό και κακό.  Καλό γιατί αυτό δείχνει τη θέληση τους για το κύπελλο και κακό γιατί το υπερβολικό άγχος οδηγεί σε λάθος αποφάσεις.

Οπότε χρειάζεται όλοι να ηρεμήσουν, να συγκεντρωθούν και να αγωνιστούν στον επαναληπτικό με πάθος, θέληση και ΚΑΘΑΡΟ ΜΥΑΛΟ.  ΟΧΙ ΑΓΧΟΣ.

Εκείνο που προβληματίζει όμως είναι οι αποφάσεις της διαιτησίας.  Οι ευκολία με την οποία μοίραζε τις κίτρινες κάρτες προς τους παίχτες μας ο διαιτητής ήταν ενοχλητική.  Στη φάση του Κωστάκε για παράδειγμα, ας δεχτούμε ότι η επαφή ήταν ελαφριά.  Εντάξει.  Κίτρινη όμως για θέατρο?

Στη φάση του δεύτερου γκολ της Πάφου, ακόμα και να υπήρχε κόρνερ, τη στιγμή του σουτ, υπήρχαν δύο ποδοσφαιριστές της Πάφου μπροστά από τον Λέουβενμπερκ.  Γιατί ο βαρίστας δεν φώναξε τον διαιτητή να πάει να δει και να κρίνει κατά πόσο επηρέαζαν το οπτικό πεδίο του τερματοφύλακα μας?

Δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε τέτοιες αποφάσεις εναντίον της ομάδας μας.  Για παράδειγμα στον πρώτο μεταξύ μας αγώνα (Απόλλων - Πάφος) στο πρωτάθλημα φέτος, όλοι είδαμε και πολλοί ακούσαμε τον Μπρούνο Φελίπε που έβριζε τον Χάμπο.  Μπροστά στο βοηθό διαιτητή.  Το αποτέλεσμα όλοι το ξέρουμε. Κόκκινη στον Χάμπο (δικαιολογημένη) και ούτε μια κίτρινη στον ηθικό αυτουργό. (Ο Πέρετζ όμως στον αγώνα με την ΑΕΛ δέχτηκε την κόκκινη κάρτα και έφαγε και ξύλο).

Στον ίδιο αγώνα, ποδοσφαιριστές της Πάφου με μπροστάρη τον Ζάιρο, πανηγύριζαν προκλητικά μπροστά από την εξέδρα των οργανωμένων μας και ούτε γάτα ούτε ζημιά.  Ο Σαγκάλ όμως δέχτηκε κίτρινη κάρτα γιατί ενώ έβαλε γκολ, γύρισε το κεφάλι του προς την εξέδρα των αντιπάλων.

Το ανησυχητικό είναι ότι οι διαιτητές δεν δείχνουν κανένα σεβασμό προς την ομάδα μας.  Αυτό δεν μπορεί να γίνει ανεκτό.  Είμαστε Απόλλωνας.  Και επειδή αυτό φαίνεται ότι δεν είναι αρκετό, για να μας σεβαστούν ούτε Ρουμάνοι, ούτε Ιταλοί, ούταν καν Κύπριοι διαιτητές, πρέπει εμείς να αναλάβουμε δράση.  

Δεν ακούσαμε καμία διαμαρτυρία, καμία δήλωση, ωσάν να ήταν όλα φυσιολογικά.  Γιατί τόση ησυχία?

Πρέπει η Διοίκηση επιτέλους να προστατέψει την ομάδα, το όνομα, τον Απόλλωνα.  Τρόποι υπάρχουν.  Νόμιμοι.  Αναμένουμε.

• Prev
• Next